niedziela, 30 października 2011
***
Prawda jest jedna lecz wyrażana w różny sposób nazywamy to pluralizmem. A co jeśli pod pozorem pluralizmu usiłuje się przemycić nieprawdę, wówczas mówimy o manipulacji.
Manipulacja to próba zakodowania w człowieku fałszu jako prawdy - często udana, ponieważ 75 % populacji świata jest podatna na dezinformację. Materialne siły zła boją się prawdy dlatego tego pojęcia nie używają. Czy to znaczy, że ateiści są zakłamani i nietolerancyjni aż do przelewu krwi włącznie w ich wykonaniu. Historia ludzkości nie falsyfikuje takiej tezy.
Agamemnon
29.10.2011
***
siły materialne zła zagłuszają ducha który w świecie materii
na materii musi bazować by ją móc przekraczać.
nie są jednak w stanie go ujarzmić wymyka się on spod kontroli i jest świadectwem na upadek wielu jak też dostojeństwa piękna niezniszczalnego w strukturze istoty ethosu.
a cóż z tymi których ciała zostały zabite a ich duch nie dojrzał do wydania świadectwa wówczas dostojeństwo piękna bytu niezniszczalnego obejmuje i tych którzy takiej szansy nie posiedli
albowiem już nawet sama materialna zasada domniemania przemawia na korzyść pokrzywdzonych.
Agamemnon
30.10.2011 0:28
ASEITAS
Jezus Chrystus w Jeruzalem
nowy płomień już zapalił.
w wiekuistych od gwiazd świętszych głębiach szczytu
do istnienia - własną mocą - Aseitas -
samoistność - zdolność bytu
toń dotknięta boskim ogniem diament w oczach
moc młodzieńców i w bielutkich twarzach dziewcząt
jak kaganek płonie co dnia –
i w jutrzenkach wiecznych świta.
filozofie pytaj z mocą i odkrywaj w wielkich mocach
czwarty wymiar –
cała mądrość wieczna płynie
w białych dniach i czarnych
nocach.
dzieci ducha przezeń wzrosły w kwiatach polnych
nad równiną w bladych rosach –
jak sen prostych.
jako pierwsza była mądrość i słoneczna
była miłość – spojrzę oto w świat pamięci
Pliniusz Młodszy Tacyt stary każdy kwiat ma
swe udręki i zapachy i przywary –
ulatują one w wieczność.
czas przygwoździł tych co byli i konieczny
brzeg odległy a tak bliski był w zasięgu
mojej ręki
krąg przejrzysty czyste słońce
czyste niebo jak Duch Święty sen poetów
widnokręgi.
ogarnięty świat gołębi jednej chwili.
Agamemnon
27.10.2011 20:24
Jezus Chrystus w Jeruzalem
nowy płomień już zapalił.
w wiekuistych od gwiazd świętszych głębiach szczytu
do istnienia - własną mocą - Aseitas -
samoistność - zdolność bytu
toń dotknięta boskim ogniem diament w oczach
moc młodzieńców i w bielutkich twarzach dziewcząt
jak kaganek płonie co dnia –
i w jutrzenkach wiecznych świta.
filozofie pytaj z mocą i odkrywaj w wielkich mocach
czwarty wymiar –
cała mądrość wieczna płynie
w białych dniach i czarnych
nocach.
dzieci ducha przezeń wzrosły w kwiatach polnych
nad równiną w bladych rosach –
jak sen prostych.
jako pierwsza była mądrość i słoneczna
była miłość – spojrzę oto w świat pamięci
Pliniusz Młodszy Tacyt stary każdy kwiat ma
swe udręki i zapachy i przywary –
ulatują one w wieczność.
czas przygwoździł tych co byli i konieczny
brzeg odległy a tak bliski był w zasięgu
mojej ręki
krąg przejrzysty czyste słońce
czyste niebo jak Duch Święty sen poetów
widnokręgi.
ogarnięty świat gołębi jednej chwili.
Agamemnon
27.10.2011 20:24
wtorek, 25 października 2011
poniedziałek, 24 października 2011
brylant zdobyty
( z cyklu: spotkania w gaju Akademosa)
święte dęby zielone święte buki potężne
złoty promień od słońca przelatywał nade mną
zszedł na dębów koronę skąd patrzyły zjawiska
i wysokich gór grzbietów boskich szczytów Olimpu.
święte dęby zielone pośród krzewów laurowych
wśród promieni z błękitu z bogów źródeł siedliska
jak Sokraty smak życia cała ziemia w zachwycie
gdzie króluje szlachetność płyną chmury niewinne.
ogród kwiatów dobroci złoty promień wyzłocił
jak latorośl winnicy złote wino wylewa
jak z potoków złocistych odrodziła się ziemia
w swym odwiecznym zdumieniu.
strumień wody elejskiej srebrne pluszczą się fale
ptaki ptakom podają szemrze źródło ze stoku
i kochają się razem radość życia z świergotem
spokojnego patrz słońca ponad ziemią się złoci
i spogląda na gaje.
przyszła wiosna z uśmiechem w lekkiej zwiewnej sukience
przynależnej naturze złote zorze w przestworzach
rozkwitały jabłonie w cztery strony skrzydlate
tajemnice są w gwiazdach i otchłani kosmosu.
coraz większe przestworza labirynty pułapki
wszędzie błyszczy martwota przesądzonych już losów
coraz więcej przechodniów rezygnuje z myślenia
Pan ofiary prze świętej z niezniszczalnych błękitów
gdzie aniołów jest droga zerwał liście jesieni.
jak potoki z wysoka wylewają się w strugach
któż potrafi inaczej deszczem świętym okryty
stoisz w łuku obłoku promień złoty na bukach
był to brylant świetlisty czystym sercem zdobyty.
Agamemnon
22.10.2011 0:38
wtorek, 18 października 2011
śmierć
przebija żebra znany oścień
( na zewnątrz w górze trelał skowronek)
zwiotczały ogień wdarł się do wnętrza
zesztywniał płomień - dotarł do stóp
wszedł w życie taki prawdziwy moment
co w oczy patrzy jak dług zwrócony
albo ogromny jak krzyż zwycięstwa
czerwone liście klonowych kiści
dwa stany ducha - czym on się wyraża
pośród miłości wśród nienawiści
dwie rzekłbym w jednej zamknięte ciszy
pośród brzóz białych i żółtych liści
- takie przeróżne w ciszy cmentarza
Agamemnon
12.06.2011 13:51
spotkanie z Helionem
skoro na materii duch nasz bazuje
sama materia musi być dziełem ducha.
choć ogranicza naszego ducha to daje mu swoją naturę po części
i jest częścią tworzenia.
duch - miłość mądrość i wola.
w duchu więc miłość.
a więc miłość jest jego osnową i wyrazem.
miłość tworzy ciepło a ono promieniując daje podstawę
bez której nie ma cywilizacji życia.
nie potrzebujesz mi tego dowodzić Helionie mądrość i miłość ducha
wyraża swą wolę a życie zdąża do swojej pełni
w pięknie infinityzmu potęgującego się dobra.
przyszedłeś w sprawach Chrystusa
szukać wiedzy ostatecznej i wody źródlanej od Niego zaczerpnąć.
więc łaska i pokój tobie.
Agamemnon
16.06.2011 23:03
wtorek, 11 października 2011
poezja
natura z piersią – czekała dziewczyna
by zdroje życia przepłynęły po niej –
przechodzi z wolna w kolor bardziej miły
obok popiołów i losów Niniwy
moc Chrystusowa natury duchowej
– z promieniem złotym wstają nowe siły!
gdy promień Pański wśród poetów grona
zachodził drogę – słowo przypominał
w tłoczni już gniotą pełne winogrona
poezja w duchu by szła zdrojem wina –
gdy już ze słońcem ujednolicona
wszystko co błahe jest w nas; zapomina
– tu nie powstanie żaden promień siwy!
opinie trzeba porzucić dla prawdy
kształty duchowe wtenczas utworzyła
w promieniach słońca – z prawem Avogadry
w kulturze słowa we wzorach Niniwy.
tam ją widziałem! nad wodą potoku
gdy złoty promień przechodził nad krajem
przyzwyczajony do niebios uskoków
z światłem tarasów z widokiem od raju –
w przecudnym słowie wieści niosły o tym
gdy dech dziewczęcia w uśmiechu mej córy
światłem moc słowa w piękno słońca złote
poprzeplatane w zieleńcach natury
w duchu prostoty przemiłej postaci
promień walorów przejętych od raju
w sercach Polaków jako w sercach braci
mgłami spoczywał nad wodą wśród gajów
tam gdzie bywało radośnie i smutnie
dźwięki płynęły zlatywały z góry
ręka strun złotych dotknęła stulutni
jak w arte fakty w ontosie natury
czy gdzie wiatr jęczy – czy ruczaju słucha
ona w wawrzynie żywe głosi słowo
czy ona jedna tylko – córko ducha
wdaje się w piękną z muzyką rozmowę
czy ona jedna umie grać na lutni
gdy promień Pański przystanął i słucha
słuchał wydźwięków strun prawdziwych kłótni
w harmonii piękna i harmonii ducha.
Agamemnon
26.07.2011 17:30
***
czy piekło jest dla człowieka?
Agamemnon
czerwiec 2011
***
gdy ustawa pozwala na gwałcenie prawa człowiekowi pozostaje etyka. ludzie spontanicznie opowiadają się po jednej ze stron. plewy same oddzielają się od ziaren.
Agamemnon
19.06 2011 20:40
***
z ducha miłości wytryska światło.
czym zatem jest mądrość.
Agamemnon
czerwiec 2011
***
początkowo tworzenie jakby ulotne a czyste stopniowo staje się wiecznym a przeto wielkim po odpadnięciu materii jako częściowego nośnego członu.
Agamemnon
czerwiec 2011
w królestwie głupoty pychy i zbrodni
w oceanie wśród gadów
życia nie ma ni śladu.
na powierzchni czasami
tak jak eon zaświeci
- życie – w martwym wszechświecie
wśród obszarów rozdętej groteski.
nie bądź smutny poeto
zło się pleni na świecie
każde dobro swe veto
wśród rządzącej wciąż stawia gawiedzi.
patrz
konstelacje diamentów
szlaków wichrów zamiecie
(co to gawiedź wciąż śmieszy)
całe rzesze to świętych
świętych Pańskich to rzesze
– ŻYCIE – w martwym wszechświecie.
Agamemnon
14.06. 2011 23:21
***
w dziedzinach wiary obowiązuje ścisłość która obejmuje całego człowieka jako istotę materialno - duchową a jest ona większa (S. Weil) niż ścisłość matematyczna czy naukowa ponieważ przekracza czas i materię i sięga pierwiastka nadprzyrodzonego dlatego mówimy o wierze widzącej (J. Słowacki) a nie o widzeniu przez wiarę.
Agamemnon
01.07.2011 20:40
***
wiara i sprawiedliwość są ze sobą złączone.
S. Weil
Myśl fundamentalna
Myśl Hipokrata w konstelacje wieczne
Szła poprzez gaje szerokie i długie
Światła eonów jako drogi mleczne
„Stoma zwierciadły w setne biły strugi
Głębokie cienie tu i ówdzie z łomów
Fałd aksamitnych czyniły wezgłowia
Dla nimf z marmurów z alabastru gnomów
Dryjad co konchy noszą i sitowia”.*
Gdy czas wyłania fundament pomału
Piękno natury czyste i bezpieczne
Przemienia w ŻYWE z myśli ideału
Przechodzi z wolna w konstelacje wieczne.
Agamemnon
24.06.2011 23:34
*/C.K. Norwid
poniedziałek, 10 października 2011
piekło
z piekła kuźni buchały płomienie
a rozpacz bytu
ugruntowała ostateczną egzystencję
w negacji istoty.
kwiaty jak dzieci już zwiędły
i na zawsze opadły.
związek pomiędzy winą a losem
stał się bezsporny.
wyrok sam ukształtował się w strukturze bytu
wolnego wyboru.
Ps.
szatańskich okrzyków nikt już nie usłyszy
sprawiedliwi bowiem odeszli do wesela Pana.
Agamemnon
17.07.2011 18:14
***
za mróz przy świetle księżyca
i za pragnienie jutrzenki
za pagórki i wzgórza
za wyspy i półwyspy zachodzącego słońca
w palcie płonącego rubinu
za noc gwiaździstą jak diament
w kosmicznej przestrzeni
za psałterz Dawida
za gest Chrystusa niewysłowiony
rowy pełne bławatków
łąki pełne ślazów
pola pełne czerwonych maków
za dotknięciem Jego tajemniczego spojrzenia
wąż na drzewie ogrodu chytry lecz przegrany
odpłynął na zawsze
Agamemnon
01.10.2011 23:13
w drodze
w otaczającym go pięknie wsłuchiwał się w ciszę
i był zdumiony tym wspaniałym światłem
odjęty od rzeczywistości Zła
gdy Nieskończony przybył w obszar jego czasu.
idź więc usłyszał grzechy twe są ci odpuszczone
małość twa z grzechów twoich pochodzi
sens osobowy w strukturze etycznej
u podstaw ducha od wieków się zrodził
czy nie wiedziałeś?
niemy krzyk krzywdy którąś sporządził
został w twej księdze odnotowany
teraz się stopił stał się niewidzialny
związek pomiędzy wolą a losem
ma formę trwałą.
Agamemnon
01.10. 2011 7:13
w poety duchu
w poety duchu Chrystus panował
światło niebieskie bez słowa
błogosławieństwo otrzymał drogie
zapomniał wszystko
łąk diamentowych
pieśni księżyca
przekroczył wszystkie granice
kosmosu i słowa.
pięknym duchem z kryształu które się nie boi
przyszedł wydać świadectwo złotego orędzia
jak pieśń błogosławna prosta i skrzydlata
tak jak radość jest młoda a która upoi
wszelką mądrość słoneczną na czasu krawędziach
*
tak jak radość gdy czysta wzleciała wezbrana.
Agamemnon
07.10.2011 11:14
Subskrybuj:
Posty (Atom)